Don’t Lose Your Way Master Acharavadee Wongsakon (โปรดอ่านภาษาไทยด้านล่าง) .. What we have to destroy is ignorance and ego in ourselves. What we must not destroy is the courage of others. If one loses his courage, how can he go on with his life? .. Everyone has the weak point in themselves. The outside appearance is just the cover, but the driving power inside is each one’s mind. Everyone is all trapped in sadness. Even though they smile or look cheerful, deep inside, nobody knows how sad their minds are.
Most people never value their minds even though the mind is the most powerful thing. The mouth that can move, the legs that can walk, the brain that can work, all expressions both rough, fine, good, or bad are driven by the mind. However, we do not really understand our minds. We just learn the things outside ourselves. What do we know then?
We know how to read. But too much reading makes us more confused and not crystal clear in anything. We know how to make a living. But the more we work, we become greedy. It’s all about craving and anxiety. Then finally, we are not able to take anything with us. We know various kinds of technology. We surf the net, looking for things outside but never know ourselves at all. There are gurus all over the place. Most of them know the things that make them trapped in sufferings because they never have enough. Their minds are addicted to delusions, bringing them “emotional addiction”. Chatting is an addiction. Overuse of social media is also an addiction. Indulging in music is an addiction as well. Is there anytime that we are not addicted to anything? How can we come to this point? . Don’t fall into the trap of this world and don’t lose your way. The world is not progressing, rather, we are regressing from the freedom of mind. .. Source An excerpt from Techo Vipassana Blog “Poison of Apple” 14 October 2015
.......
อย่าหลงทาง อาจารย์อัจฉราวดี วงศ์สกล
.. สิ่งที่ต้องทำลาย คือความเห็นผิดและอัตตาของตัวเอง สิ่งที่ห้ามทำลาย คือกำลังใจของผู้อื่น ถ้าสูญสิ้นกำลังใจเสียแล้ว ชีวิตจะเดินต่อได้อย่างไร .. ทุกคน ล้วนมีมุมที่เปราะบางอยู่ในตน รูปลักษณ์ภายนอกเป็นเพียงเปลือก แต่แรงขับเคลื่อนที่อยู่ข้างในคือจิตแต่ละดวง ทุกคนล้วนติดอยู่ในห้วงทุกข์ แม้เขาจะยิ้มหรือดูสนุกเริงร่า ลึก ๆ ในใจ จิตเขาทุกข์แค่ไหน ใครจะล่วงรู้ได้ คนส่วนใหญ่ไม่ให้ความสำคัญต่อจิตเลย ทั้ง ๆ ที่จิตนี้เป็นพลังงานที่มีอานุภาพสูงที่สุด ปากที่เราขยับได้ ขาที่เดิน สมองที่ทำงาน การแสดงออกทั้งหยาบ ละเอียด ดี เลว เหล่านี้มาจากพลังขับเคลื่อนของจิตทั้งสิ้น แต่เรากลับไม่เข้าไปรู้จิตเลย ได้แต่เรียนรู้เรื่องนอกตัว เรารู้อะไรกันบ้างละ . รู้อ่านหนังสือ อ่านมากเกินไปก็งงหนักขึ้น ไม่แจ้งอะไรสักอย่าง รู้ทำมาหากิน ทำไปทำมา มีแต่ความโลภโมโทสัน มีแต่ความทะยานอยากและเร่าร้อน แล้วสุดท้ายก็คว้าอะไรไปไม่ได้แม้สักกำมือเดียว รู้เทคโนโลยีสารพัน ท่องเว็บได้เป็นวันๆ ก้มหน้าดูและวิ่งไปรู้แต่เรื่องข้างนอกทั้งนั้น ไม่ได้รู้ตัวเองเลย คนเป็นกูรู ผู้รู้เต็มไปหมด ส่วนมากรู้ในเรื่องที่ผลักไปติดเพดานทุกข์ …เพราะไม่รู้จักพอ จิตติดอยู่กับความมัวเมา เกิดความ “เมาอารมณ์” แช็ตกันก็เมา ท่องโซเชียลก็เมา ฟังเพลงก็เมา มีเวลาไหนบ้างที่ไม่เมา เรามาสู่จุดนี้ได้อย่างไร... . อย่าหลงกลของโลก อย่าหลงทางของโลก โลกไม่ได้ก้าวไกล เราต่างหากที่ก้าวถอยหลังจากความเป็นอิสรภาพทางจิต
ที่มา : เพจข้ามห้วงมหรรณพกับเตโชวิปัสสนา
コメント